Wonderland

*czeka na kolejną falę nienawiści na Emily* hahaha idk ja tam ją lubię. A tak w ogóle to zmieniłam wygląd Maxa, bo mi nie pasował. I co myślicie o nowym wyglądzie bloga? Wreszcie mamy swój własny szablon bdsvkb. Strasznie dziękuję, za wszystkie wyświetlenia, za wszystkie komentarze, no jeju hdfvhsdv. Przypominam o hashtagu #InsaneFF. Proszę, proszę, proszę, pomóżcie mi rozpromować to opowiadanie. Wysyłacie link wszędzie gdzie się da, twitter, facebook, ask, nawet do znajomych, wszędzie. Strasznie proszę..

Zapraszam na TROUBLE

***

Dziewczyna leżała w niewygodnej pozycji, wpatrując się w sufit z błogim uśmiechem na ustach. Oswoiła się z panującą w pomieszczeniu bielą, czuła się tu tak beztrosko. Mimo że wciąż była przywiązana, nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Miała wrażenie, że jest w baśniowej krainie, tak spokojniej, tak miłej, iż nigdy nie będzie chciała stąd wyjść. Jednak było to zasługą silnych leków antydepresyjnych, nieustannie podawanych jej przez kroplówkę, przez nie również straciła dużo na wadze. Myślami błądziła gdzieś daleko, nie zważając na rudowłosą pielęgniarkę, która wkroczyła do pokoju. Klepnęła lekko policzek Melody, sprowadzając ją na ziemię.

- Masz gości – mruknęła, odwiązując nadgarstki dziewczyny. Powoli pomogła jej się podnieść i zejść z łóżka. Dziewczyna zachwiała się i straciła równowagę. - Weź się w garść, nie jesteś na wakacjach.

Melody podniosła się i wytknęła jej język, za co znów oberwała w policzek, tym razem mocniej. Pielęgniarka chwyciła ją za ramię i siłą wyciągnęła z pomieszczenia. Szły długim korytarzem. Zza żelaznych drzwi po prawej stronie dobiegł zduszony jęk i kobieta od razu zatrzasnęła niewielkie okienko na wysokości oczu.

- Cholerny psychopata – mruknęła, ciągnąc wpół świadomą Melody za sobą. Otworzyła duże drzwi wepchnęła dziewczynę do środka. Brunetka rozejrzała się po sterylnym wnętrzu, gdzie panował minimalizm. Nie było żadnych obrazów, żadnych ozdób. Słychać było szum rozmów, ale większość pacjentów rozmawiała sama ze sobą. Jakaś kobieta bawiła się małymi przedmiotami, które znalazła gdzieś na podłodze, straszy mężczyzna krzyczał na i tak nie działający, niewielki telewizorek stojący przy ścianie. Ktoś piszczał, ktoś inny płakał, kilka osób wałęsało się po sali z nieprzytomną miną. Melody przeraziła się tym widokiem. Pierwszy raz pozwolono jej wejść na dużą salę i już chciała stąd uciec. Poczuła jak pielęgniarka prowadzi ją w stronę małego stolika, przy którym siedziało kilka osób. Rudowłosa popchnęła dziewczynę, po czym odeszła. Melody niepewnie przybliżyła się do grupki zawzięcie o czymś dyskutującej. Patrzyła na ich twarze, nie do końca kojarząc te rysy. Minęła chwila, zanim sobie ich przypomniała i zapłakała. Cała trójka spojrzała na nią, a na ich twarzach malował się szok i niedowierzanie. Max poderwał się gwałtownie i podszedł do dziewczyny, a następnie ją objął. Melody stała bez ruchu, a jej ciało było sztywne. Patrzyła wprost na Justina, któremu również ciężko było się ruszyć. Wpatrywali się w siebie. Oboje jakby byli wyryci w kamieniu. Obok niego siedziała Emily, na która brunetka z całej siły próbowała nie patrzeć. Potrząsnęła lekko głową i objęła powoli Maxa. Wtuliła się w mocno w jego ciało, zaciskając drobne dłonie na bluzie chłopaka.

- Mel, tak tęskniłem – wyszeptał. Odsunął się, by spojrzeć jej w oczy. Miała zmęczony wyraz twarzy. Jej duże błękitne oczy wydawały się nieobecne. Została pociągnięta do stolika. Usiadła niepewnie na niewygodnym krześle, omijając szerokim łukiem spojrzenia swoich towarzyszy. Przesunęła opuszkiem palca po blacie. Nakreśliła kilka wzorków, całkowicie dając się pochłonąć zajęciu. Postukała kilka razy i zaśmiała się niczym małe dziecko, które znalazło nową zabawkę.

- Co oni ci zrobili? - wyszeptał Justin zachrypniętym głosem. Melody ledwo zarejestrowała to pytanie, od razu spychając je w niepamięć. Pomyślała przez chwilę i oparła głowę o dłonie, intensywnie wpatrując się w smutne oczy Justina.

- Chcę zobaczyć deszcz – oznajmiła. Wstała i podbiegła do okna. Położyła dłoń na szybie, patrząc z zaciekawieniem na cienkie strużki wody na szkle. - Chcę poczuć deszcz – wymamrotała. Jej drobną dłoń okryła większa i cieplejsza. Należała do Justina, który stał tuż za nią.

- Nie możesz wyjść? - zapytał, obserwując ją ukradkiem.

- Nie mogę, nie wolno mi się ruszać. - Oparła głowę o chłodną szybę i przymknęła powieki. - Trzymają mnie w zamknięciu – dodała cicho – jak zwierzę.

Poczuła, że Justin poruszył się niespokojnie.

- Dlaczego?

- Bo jestem wariatką – zachichotała i odsunęła się gwałtownie od szyby. - Jestem obłąkana – zamachała rękami i znów usiadła przy stoliku, opierając głowę o dłonie. - Cześć, Emily, co u ciebie? - spytała przesłodzonym tonem blondynkę, która zerknęła w popłochu na Maxa.

- W porządku, a u ciebie? - zapytała, próbując brzmieć uprzejmie.

- Jest fantastycznie! - uśmiechnęła się szeroko. - Ale nie dają mi jeść, bo jestem niegrzeczna. I ciągle jest mi zimno, nie wiem czemu. - Nagle posmutniała i spojrzała z posępną miną na Maxa. - Chcę do babci.

Justin przetarł twarz dłońmi, próbując powstrzymać łzy. Każde spojrzenie na wychudzone ciało brunetki obleczone w cienki, poszarpany szlafrok bolało go z podwójną siłą. Zachowywała się jak nie ona. Chłopak popatrzył na Maxa, siedzącego przy stoliku. Ukrywał twarz w dłoniach, a jego ciało drżało. Zerknął również na Emily, która z przerażeniem w oczach obserwowała dziewczynę, znów pogrążoną w myślach. Justin przykucnął przy Melody i położył dłoń na jej kolanie, zwracając jej uwagę.

- Co oni ci zrobili? - powtórzył, patrząc jej w oczy.

- Chcą mi pomóc – odpowiedziała jedynie beznamiętnym głosem.

- Możesz mi powiedzieć więcej o tym, gdzie cię trzymają i co z tobą robią? - poprosił cicho.

Dziewczyna zamyśliła się. Podniosła głowę i spojrzała w sufit, mamrocząc coś pod nosem.

- Biały pokój. I takie niewygodne łóżko. I mam ciągle związane nadgarstki. I biały plasterek z rurką. Czasem przychodzi taki starszy pan i kłuje mnie w rękę.

Justin spojrzał na Maxa, który odciągnął go na bok. Popatrzył na przyjaciela.

- Trzymają ją w izolatce i faszerują ją lekami – mruknął, poprawiając opadające mu na czoło loki. Zacisnął powieki. - Boję się o nią.

- Możemy ją stąd jakoś wyciągnąć?

- Nie wydaje mi się. Jest w takim stanie, że pewnie długo nie wyjdzie. Bardzo dobrze ją pilnują. - Chłopak westchnął ciężko. - Muszę porozmawiać z recepcjonistką – powiedział głośniej. - Emily, chodź ze mną.

Skinął ku drzwiom, na co blondynka natychmiast wstała. Oboje szybko znikli z pola widzenia, a Justin wciąż stał w miejscu. Tyle myśli kotłowało mu się pod czaszką. Tyle złych myśli. Nie wiedział, co powinien zrobić. Jego ciało było sztywne, a oddech płytki. Spojrzał na dziewczynę, przebywającą we własnym świecie. Zawiódł. Gdyby nie on, to wszystko by się nie stało. Jak mógł jej to zrobić? Skarcił się w myślach i natychmiast podszedł do Melody. Ujął niepewnie jej dłoń, tak kruchą i lekko drżącą.

- Przepraszam za wszystko – wyszeptał, gdy dziewczyna znów na niego spojrzała. - Czy... pamiętasz coś w tego, co się wydarzyło?

- Tak. Pamiętam wszystko – spojrzała na niego przytomnie. Jej duże oczy błysnęły. - A czy ty pamiętasz?

Chłopak westchnął cicho, przygnieciony siłą jej niewinnego spojrzenia.

- Pamiętam.

- Wszystko będzie dobrze – szepnęła, potwierdzając te słowa lekkim uśmiechem. - Nie zawsze wszystko układa się tak jak my chcemy. Kocham cię i nie chcę, by stała ci się krzywda. Mam prośbę – spojrzała mu głęboko w oczy. - Bądź z nią szczęśliwy, kiedy mnie nie będzie. Kiedyś to wszystko poukładamy, bo jak na razie tu jest za duży bałagan.

- Annabelle, wracamy – mruknęła rudowłosa pielęgniarka. - Pora odwiedzin się skończyła. Reszta pana znajomych już czeka na korytarzu.

Kobieta szarpnęła Melody, by wstała i bez słowa pociągnęła ją w stronę drzwi. Brunetka odwróciła się i ostatni raz na niego spojrzała, a błysk w jej oczach zgasł. Znów wzrok dziewczyny wskazywał na to, że odleciała. Justin zmarszczył brwi. Mruknął coś pod nosem i wyszedł z sali wściekły. Dostrzegł Maxa i Emily, rozmawiających z recepcjonistką. Podszedł do nich niespiesznym krokiem, jednak nic nie powiedział. Max jedynie poklepał go po ramieniu i odwrócił wzrok.

- Nie mam pojęcia, co teraz zrobić – wyszeptał Justin.

- Myślę... - zaczęła cicho Emily. - Myślę, że powinna tu jakiś czas zostać. Sama powiedziała, że chcą jej pomóc, my nie tego nie potrafimy. Nie możemy już nic zrobić.

- Masz rację – mruknął Max. - Recepcjonistka mówiła, że jej stan nie pozwala na wypisanie jej nawet przez rodzinę, czy na żądanie. To... to chyba koniec.